562. saatlarla uzandım boş bir otağda. qaranlıq,dörd divar və yerdə uzanan mən. qulağımda isə "Ludovico Einaudi-Experience". musiqinin hər saniyəsində,fərqli-fərqli anlar keçir gözümün önündən. hər keçdikcə o anlarda ki hissləri yenidən yaşayıram. biraz xoşbəxtlik,biraz hüzün,ən çox isə kədər. bunu hər gün edirəm,etməyimin səbəbini isə bilmirəm. bəlkə də xatirələrin verdiyi xoşbəxtlikdi. ancaq o anlar o vaxt da qalıbsa,niyə xoşbəxt oluram? niyə bu qədər kədər var içimdə? bunlar bir xatirə olaraq qalacaqdısa,niyə yaşadım onları?sadəcə vaxtı gələndə biraz sevinib,daha çox əziyyət çəkmək üçün? yox,bu belə ola bilməz,ola bilməzdi. əlbət ki bir səbəbi var,ancaq nə?nə vaxtsa taparam bəlkə ,ki o vaxta qədər bu boş otağda soyuğ bədənim tapılmasa.